شفقنا رسانه- یک روزنامه نگار پیشکسوت توصیه می کند که رسانه ها در پیک دوم کرونا ویروس بیشتر از زبان مبتلایان و خانواده‌هایشان با مردم صحبت کنند تا خودشان بگویند چرا و چگونه مبتلا شدند. او می گوید: خیلی از افراد در مکان هایی مبتلا شدند که ما یک درصد هم احتمال ابتلا نمی دادیم. اگر این هشدارها از زبان همین افراد داده شود، مردم بهتر باور می کنند و نسبت به مسئله جدی تر می شوند.
هوشنگ اعلم، روزنامه نگار پیشکسوت در بیان ارزیابی خود از عملکرد رسانه‌ها درباره پوشش اخبار کرونا ویروس به شفقنا رسانه می‌گوید: سایت های خبری کاری را انجام دادند که در توانشان بود به عبارتی به ارسال اخبار رسمی براساس اطلاعاتی پرداختند که در اختیارشان قرار می گرفت. ولی متاسفانه روزنامه ها دنباله رو سایت های خبری شدند و تنها به انعکاس اخبار رسمی و یکسری اطلاعات حاشیه درباره روند این بیماری در سایر کشورها پرداختند. تحریریه های ما در سه دهه اخیر دچار اشتباه فاحشی شدند و از خاستگاه واقعی روزنامه غافل شدند. خاستگاه واقعی روزنامه مردم هستند و تولد روزنامه در دنیا هم با هدف پیدا کردن پاسخ برای نیازهای مردم بود. ولی در ایران قضیه برعکس شد و روزنامه از دل شاکله قدرت درآمد و از همان اوایل بند نافش به شاکله قدرت وصل شد. قبل از انقلاب روزنامه نگارانی قوی داشتیم البته الان هم استعدادهای بسیار خوبی در عرصه مطبوعات داریم با این حال گسست نسلی بین روزنامه نگاران قدیم و جدید سبب شد تا تجربه هایی به نسل جدید منتقل نشود. از جمله اینکه روزنامه بیشتر باید پاسخگوی پرسش های مردمی باشد که منابع رسمی کمتر در صدد پاسخگویی به آن هستند.
او ادامه می دهد: در اوایل آمار ابتلا و مرگ و میر ایران و مقایسه آن با سایر کشورها هر روز منتشر می شد ولی کمتر رسانه ای به سراغ مبتلایان رفت و از علت ابتلا، دلیل رعایت نکردنشان، سن، جنس، میزان تحصیلات، طبقه اقتصادی و اجتماعی و … آن ها آگاه شد تا گزارش های جامعی در اختیار مخاطب قرار دهد و نقطه ضعف ها را پیدا کند. رسانه باید همواره به سراغ مبتلایان این بیماری می رفت و از زبان آن ها به شرح واقعه می پرداخت و چون خبر از زبان مرد و برای مردم نبود خیلی از مردم در همان اوایل آن را باور نداشتند.
بااین‌حال در شرایط الان و شروع پیک دوم بیماری، بهتر است که ادبیات رسانه‌ها در پرداختن به این ویروس چگونه باشد؟ اعلم پاسخ می‌دهد: توصیه ام این است که رسانه ها از زبان مبتلایان و خانواده‌هایشان با مردم صحبت کنند تا خودشان بگویند چرا و چگونه مبتلا شدند. خیلی از افراد در مکان هایی مبتلا شدند که ما یک درصد هم احتمال ابتلا نمی دادیم. خب اگر این هشدارها از زبان همین افراد داده شود، مردم بهتر باور می کنند و نسبت به مسئله جدی تر می شوند.
این روزنامه نگار پیشکسوت ضمن تاکید بر اینکه هر فردی باید خودش یکسری اقدامات مراقبتی انجام دهد. به مدیران رسانه ها توصیه می کند: مدیران باید تا حد ممکن خبرنگاران را دورکار کنند و برای آن عده ای که نیاز به حضورشان هست امکانات بهداشتی و مراقبتی چون الکل، ماسک و… فراهم آورند. از طرفی حتما فاصله گذاری هایشان در تحریریه ها با حساسیت بیشتری صورت گیرد.
او با بیان اینکه بعضی از خبرنگاران واقعاً توان مالی خوبی برای خرید اقلام بهداشتی ندارند. می گوید: با توجه به لزوم حضور خبرنگار در بین مردم و جامعه باید حمایت بیشتری از او شود. ما امروز خبرنگارانی داریم که حق التحریری کار می کنند و اگر مبتلا شوند کسی جوابگو نیست. این قاعده غلط باید حذف شود. حق التحریر در زمان منِ روزنامه نگار یک مفهوم داشت. یعنی من به عنوان روزنامه نگار یک حقوق ثابت داشتم و وظیفه ام را در سرویس خبری بابت آن انجام می دادم و اگر گزارشی، مطلبی، مقاله ای و… بیش از وظیفه ام انجام می دادم، اضافه حقوق می گرفتم. ضمن اینکه بابت هر مطلب موثرمان پاداش می گرفتیم و از لحاظ مالی تامین بودیم. الان هم شأن روزنامه نگار باید حفظ شود و مدیر روزنامه باید موظف به پرداخت حقوق خبرنگار مبتلا به این ویروس شود نه اینکه خبرنگار دغدغه مالی داشته باشد و به بهانه حق التحریری بودن چیزی دریافت نکند.
