شفقنا-باید توجه داشت که گرچه بلاها و گرفتاری هایی که خداوند متعال به ما می دهد در حقیقت به مصلحت خود ما است ولی انسان هرگز نباید از خداوند طلب بلا و گرفتاری نماید، و از عافیت و سلامتی و آسایش گریزان باشد.
… رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم بر مریضی وارد شدند و پرسیدند: حالت چطور است؟ عرض کرد: شما در نماز مغربی که با ما خواندید سوره قارعه را تلاوت فرمودید، پس من گفتم: خداوندا، اگر مرا
نزد تو گناهی است که می خواهی در آخرت به سبب آن عذابم کنی، آن عذاب را در دنیا پیش انداز. پس از آن این گونه شدم که ملاحظه می فرمایید. حضرت صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: چیز بدی گفته ای، چرا نگفتی: «ربنا آتنا فی الدنیا وفی الاخره حسنه وقنا عذاب النار»: (خدایا، در دنیا با ما نیکی کن و در آخرت نیز، و ما را از عذاب آتش حفظ فرمای).
به گزارش شفقنا کتاب “چرا مرا آفریدند؟!” در ادامه مینویسد: پس حضرت برای او دعا کردند تا این که عافیت یافت.
امام سجاد علیه السلام مردی را دیدند که بر گرد کعبه طواف می نمود و می گفت: خداوندا من از تو صبر می خواهم، پس حضرت بر شانه او زدند و فرمودند:
بلا خواستی! بگوی: “اللهم إنی أسالک العافیه، والشکر علی العافیه”:
(خداوندا، مرا عافیت عنایت فرمای، و شکر بر آن را). چرا که شکر بر عافیت، از صبر بر بلا برتر است.
و نیز آن حضرت علیه السلام عرضه می دارند:
اللهم صل علی محمد وآله، وألبسنی عافیتک … عافیه الدنیا والاخره، وامنن علی بالصحه والامن والسلامه فی دینی وبدنی.
خداوندا، بر محمد و آل محمد درود فرست و لباس عافیت خود _ عافیت دنیا و آخرت _ را بر من بپوشان، و بر من به صحت و امنیت و سلامت در دین و بدن منت بگذار.
نزد تو گناهی است که می خواهی در آخرت به سبب آن عذابم کنی، آن عذاب را در دنیا پیش انداز. پس از آن این گونه شدم که ملاحظه می فرمایید. حضرت صلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: چیز بدی گفته ای، چرا نگفتی: «ربنا آتنا فی الدنیا وفی الاخره حسنه وقنا عذاب النار»: (خدایا، در دنیا با ما نیکی کن و در آخرت نیز، و ما را از عذاب آتش حفظ فرمای).
پس حضرت برای او دعا کردند تا این که عافیت یافت.
امام سجاد علیه السلام مردی را دیدند که بر گرد کعبه طواف می نمود و می گفت: خداوندا من از تو صبر می خواهم، پس حضرت بر شانه او زدند و فرمودند:
بلا خواستی! بگوی: “اللهم إنی أسالک العافیه، والشکر علی العافیه”:
(خداوندا، مرا عافیت عنایت فرمای، و شکر بر آن را). چرا که شکر بر عافیت، از صبر بر بلا برتر است.
و نیز آن حضرت علیه السلام عرضه می دارند:
اللهم صل علی محمد وآله، وألبسنی عافیتک … عافیه الدنیا والاخره، وامنن علی بالصحه والامن والسلامه فی دینی وبدنی.
خداوندا، بر محمد و آل محمد درود فرست و لباس عافیت خود _ عافیت دنیا و آخرت _ را بر من بپوشان، و بر من به صحت و امنیت و سلامت در دین و بدن منت بگذار.امام رضا علیه السلام می فرمایند:
حضرت یوسف در زندان به خداوند شکوه نمود که: خدای من، چرا مستحق زندان شدم؟! خداوند به او وحی نمود: خودت چنین خواستی که گفتی: “خدایا زندان نزد من محبوب تر از آن چیزی است که ایشان مرا به سوی آن می خوانند.” چرا نگفتی: عافیت نزد من محبوب تر از آن چیزی است که ایشان مرا به سوی آن می خوانند؟!
تو همانی که می خواهم!
امیرالمؤمنین علیه السلام با خداوند متعال مناجات می فرمایند:
إلهی کفی بی عزا أن أکون لک عبدا، وکفی بی فخرا أن تکون لی ربا، أنت کما أحب فاجعلنی کما تحب.
خداوندا، مرا همین عزت بس که بنده تو باشم، و همین افتخارم کافی که تو پروردگار من باشی، تو همانی که من می خواهم، پس مرا آن چنان قرار ده که خود دوست می داری.
به خوبی در این سخن اندیشه کن آیا معنای این که می فرمایند: “أنت کما أحب”: “تو آن چنان هستی که من می خواهم” این نیست که:
خداوندا، من پروردگاری می خواهم که قبل از این که موجود باشم تا بتوانم از او تقاضای وجود کنم مرا از نعمت وجود و هستی بهره ور سازد و تو همان هستی.
خداوندی می خواهم که مرا به نعمت عقل و شعور و علم و اختیار بیاراید و تو همان هستی.
خالقی می خواهم که مرا از لذت بهره وری از پاداش عمل اختیاری و انس و مناجات با پروردگار و خالقی بزرگوار و بخشنده و مهربان که بندگی او عین شرافت و آزادگی و حریت باشد محروم ننماید و تو همان هستی.
پروردگاری می خواهم که مرا از جهالت و غفلت نجات داده، به معرفت و شناخت قدرت و مهر و عطوفت و گذشت و کرم خود متنعم ساخته و همچون حیوانات رها نکند و تو همان هستی.
من پروردگاری می خواهم که مرا از پستی ها، کژی ها و امور ناشایسته ای که با مقام کرامت و شرافت نفسانی من نمی سازد ولو به واسطه سخت ترین تنبیهات و تخویفات باز دارد و تو آن چنان هستی.
پروردگاری می خواهم که مرا به اعمال خوب موفق فرماید، برای راهنمایی و هدایت من پیامبر و امام معصوم قرار دهد، کتاب نور و روشنگری ارسال نماید، هر گاه اراده مناجات و راز گفتن با او کنم با من نزدیک و مهربان باشد، هر گاه از زشتی کردارم به ستوه آمدم و پشیمان شدم توبه مرا بپذیرد… و تو همان هستی.
آری: “أنت کما أحب”: “تو آن چنان هستی که من می خواهم”…
أما من ؟!…
خیرک إلینا نازل وشرنا إلیک صاعد.
خوبی تو به سوی ما نازل، و بدی ما پیوسته به سوی تو در صعود است.
فلم أر مولی کریما أصبر علی عبد لئیم منک علی یا رب.
من هرگز مولای بزرگوار کریمی چون تو ندیدم که بر بنده پستی چون من صبوری کند.
أنا الظالم المضیع الاثم المقصر المفجع المغفل حظ نفسی.
منم آن ستم پیشه ضایع کننده گناهکارِ مقصرِ ورشکستِ غافل از سود و صلاح خویشتن.
خداوندا، تو راه را به من نمایاندی و من به گمراهی رفتم و به بیهودگی پرداختم، تو مرا پند دادی و من سرسختی نشان دادم، تو به من خوبی کردی و من نافرمانی کردم، اعمال زشتم را به من فهماندی پس از تو پوزش خواستم از من گذشتی، باز هم گناه کردم و باز هم پوشاندی.(1)
و بلکه در آخرین کلام:
إنی لم أر خیرا إلا منک، ولم یصرف عنی سوءا قط أحد غیرک.
من به هیچ خوبی دست نیافتم مگر این که از تو بوده، و هرگز احدی هیچ بدی را از من بازنگرداند مگر تو.
انتخاب شفقنا از کتاب “چرا من را آفریده ای”
