شفقنا- استاد حوزه علمیه نجف اشرف گفت: زبانی که امام صادق(ع) در آموزه ها و گفتگوهایشان به کار می گرفتند زبان عقلی، وحیانی و فطری بود که همه آن را می فهمیدند و شنونده پیشاپیش تسلیم دین و معارف آن می شد.
آیت الله شیخ محمد سند در گفت وگو با خبرنگار شفقنا اظهار کرد: امام صادق (ع) با معلم بودنشان در همه علوم عقیدتی، فقهی، حدیثی، تفسیری، شیمی، زندگی نامه پیامبر(ص) و دیگر علوم از میان علمای دوره خودشان متمایز بودند.
او ادامه داد: در حالی که دانشمندان زمان ایشان نه تنها این مقدار اقتدار علمی را دارا نبودند بلکه در زمینه تخصصی خودشان نیز کسی مانند امام (ع) از آنها پیشی نگرفته بود و همگی مستقیم و یا با واسطه به این برتری اذعان کرده بودند و این خود یک دلیل برای پیشوایی ایشان در جامعه بود.
استاد حوزه علمیه نجف اشرف افزود: امام صادق(ع) در مباحثه بسیار گسترده عمل می کردند به گونه ای که با همه دانشمندان مذاهب و فرقه ها و حتی با بی دین ها به گفتگو می پرداختند و هیچ یک از علمای آن دوره تا این حد در گفتگوهایش، گسترده عمل نمی کرد و حتی به اندازه رویکرد دانشمندان متخصص عصر خود نیز برون گرایی نداشتند.
آیت الله سند بیان داشت: زبانی که امام در آموزه ها و گفتگوهایشان به کار می گرفتند زبانی عقلی ، وحیانی و فطری بود که همه، آن را می فهمیدند و شنونده، پیشاپیش، تسلیم دین و معارف آن می گشت. امام صادق (ع) پایه های توحید را در افق های وسیعی به دور از مادی گرایی و جَبر و مشابهت سازی و دیگر اموری که مسلمانان آن مطالب را درک نمی کردند، بنا نهادند.
استاد حوزه علمیه نجف اشرف اظهار کرد: تکیه ایشان در اصلاح امت، بر شیوه ها و ساختارهایی بود که نظام حاکم و دستگاه حکومت آن دوره از رویارویی و فهم آن عاجز بودند و مبرّزین و بزرگان آن دوره، جز با تفریط که مورد ابتلای بسیاری از آنها بود و یا با افراطِ ناقص که از برخی دیگر سر می زد، از عهده این نقش بر نمی آمدند.
او تصریح کرد: این چند وجهی بودن شخصیت امام صادق(ع) دلیلی محکم بود که خداوند متعال او را به عنوان خلیفه خود در زمین و پیشوای هدایتگر انسانها و نوری برای راهنمایی نسل های پی در پی، در نظر گرفته است.
