شفقنا- از نخستین روز آغاز بحران سوریه در سال 2011 میلادی، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، سیاست “باج خواهی” داخلی، منطقه‌ای و بین المللی را عملی کرده است، اما به نظر می رسد با ورود عملیات نظامی در آنجا به آخرین مراحل خود، حاشیه امن اردوغان برای مانور دادن کمتر شده است. امری که وی را در موقعیت دشواری قرار داده است، به ویژه پس از آن که سربازان ترکیه‌ای در مقابل آتش نیروهای روسی و سوری قرار گرفتند که این امر به نحوی بر شرایط داخلی اردوغان تاثیر می‌گذارد.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، به نقل از سایت النشره، مساله عجیب این است که رئیس جمهور ترکیه مناطقی را که ارتش سوریه می‌تواند در جنگ علیه گروه‌های مسلح تروریستی وارد آن بشود، تعیین می‌کند، این درحالی است که حضور نیروهای ترکیه در آن منطقه متکی بر هیچ پایه و اساس قانونی نیست، زیرا دولت سوریه که سازمان ملل آن را به رسمیت می‌شناسد، این حضور ترکیه را اشغالگری می‌داند.
همزمان اردوغان تلاش می‌کند که این حضور نظامی خود را بر اساس توافق آدانا جلوه دهد؛ توافقی که میان دو کشور ترکیه و سوریه امضا شده بود و رئیس جمهور ترکیه اخیرا به طور عمد بر سر به جریان انداختن مجدد این توافق تاکید دارد، این در حالی است که اردوغان نمی‌خواهد دولت سوریه را به رسمیت بشناسد و این مساله علامت سوال‌های زیادی در رابطه با آن را مطرح می‌کند.
در حال حاضر، به نظر می‌رسد که آنکارا می‌خواهد به بهره گیری از اختلافات منطقه‌ای و بین‌المللی به ویژه میان دو طرف روسی و آمریکایی به منظور بهبود شرط‌های مذاکره خود از طریق درخواست کمک از واشنگتن در رویارویی‌ها در ادلب ادامه دهد، اما وی از اشاره به نقش مسکو در عملیات نظامی ارتش سوریه خودداری می‌کند و به دنبال آن است که فقط به تلفاتی که نیروهای ترکیه‌ای از سوی دمشق متحمل شده‌اند، پاسخ دهد.
در همین راستا، می‌توان مشاهده کرد که رییس جمهوری ترکیه با گفتن این که می‌تواند به ایالات متحده بازگردد، به سیاست باج خواهی جدیدی بازگشته است.
این مسأله توجه‌ها را جلب می‌کند که اردوغان با اعلام اینکه کشورش مانع از ورود آوارگان سوری به سمت کشورهای قاره اروپا نخواهد شد، دامنه سیاست “باج خواهی” به سمت اتحادیه اروپا را گسترش داده است.
در نتیجه او می‌خواهد از این اهرم فشار که به آن جهت به دست آوردن کمک‌های گسترده مالی متوسل می‌شد، استفاده کند. این موضع گیری ترکیه چند روز قبل از تاریخ اجلاس سران اعلام شده توسط رئیس جمهور ترکیه با ولادیمیر پوتین، همتای روسی خود، در تاریخ پنجم مارس آتی مطرح شده است، در حالی که روسیه این دیدار را نادیده گرفته و کرملین اعلام کرد که پوتین در این تاریخ برنامه‌ای برای دیدار با اردوغان ندارد.
صرف نظر از معادله بین المللی که می‌تواند تحمیل شود و در آن واشنگتن ممکن است نقش محوری ایفا کند، نمی‌توان اختلافات ترکیه و اروپا در مورد اکتشاف و استخراج گاز از دریای مدیترانه و اختلافات با طرف‌های مهم دیگر در سطح منطقه‌ای به ویژه عربستان، امارات و مصر را نادیده گرفت، در نتیجه احتمال دارد تنها راه خروجی پیش روی اردوغان بازگشت به سمت پوتین باشد تا وی طناب نجات اردوغان از این باتلاق را فراهم کند.
سخن گفتن در خصوص این موضوع تایید این نکته را می طلبد که اردوغان گزینه های زیادی در صورت عدم کمک آمریکا در اختیار ندارد.
با توجه به اینکه وی با بحران ریزش موج عظیمی از آوارگان سوری از ادلب به سمت کشورش در صورت انتخاب گزینه رویارویی باز یا ادامه عملیات نظامی سوریه رو به رو است، در نتیجه آنکارا قادر به ادامه طولانی مدت سیاست باج خواهی نخواهد بود.
تحلیل را در النشره می‌توانید ببینید.
