آموزش و پرورش و تغییر دکور

شفقنا- منصور موسوی، کارشناس آموزش در روزنامه مردم سالاری نوشت، هربار که خبر استعفا یا برکناری وزیری در نظام آموزشی کشور به گوش می‌رسد فی‌الفور جامعه فرهنگیان دو شقه می‌شوند! موافقان و مخالفان وزیر پیشنهادی!
عده‌ای زیر علم وزیر پیشنهادی سینه می‌زنند که مادر نزاده است چنین وزیر کاردانی؛ که با آمدنش تحولی عظیم در راه است؛ که شایسته و بایسته است؛ که فرد مورد نظر، نظر کرده است و نهایتا خیرالموجودین همین است که
هست!
دیگرانی نیز در مقابل صف می‌بندند که با حضور فلان و بهمان کسک، چه مجال عرض اندام برای فرد مورد نظر؛ که فرد مورد نظر اساسا نباید مورد نظر باشد! که قبای وزارت به تنش زار می‌زند؛ که آموزش و پرورش از حضور چنین فردی در کسوت وزارت خیر نخواهد دید؛ که رای نخواهد آورد و اگر رای بیاورد چنین خواهد شد و چنان!
به راستی خسته نشدیم از امید بستن به آمدن و رفتن وزراء؟! شاید در این میان شایسته‌تر بود که همصدا با یکی از کارشناسان آموزشی که از همان ابتدای معرفی دانش آشتیانی پایش را در یک کفش کرد و گفت: «هرکه وزیر شود کار شگرفی از پیش نخواهد برد»، برای بهبود حال آموزش و پرورش راهی دیگر می‌جستیم. حضرات کارشناسان و نویسندگان و تحلیلگران آموزش و پرورش، حداقل با گذشت یک دهه اخیر شاهد این مدعاست که تغییر وزرا در نظام آموزشی صرفا تغییر دکور است؛ همچون تغییر معاونین وزیر و مدیران کل استان‌ها!
حقیقت این است که هرچه هست در مناطق و مدارس اتفاق می‌افتد که مع الاسف گویا از دایره اختیارات و کنترل وزیر و مدیر کل و معاونین و اعوان و انصار ایشان خارج است! باری هرچه وزیر داد سخن در باب مضرات آزمون‌های سراسری و تنوع مدارس سر دهد، در منطقه ای در جنوبی‌ترین نقطه شهر تهران شاخص‌های ورود به مدارس خاص را تعیین و تحمیل می‌کنند یا طرح‌های آبکی را اجرایی می‌کند که مدارس را جایگزین آموزشگاه‌های آزاد می‌کنند و آب از آب تکان نمی‌خورد. حقیقت این است که زیر پوست نظام آموزشی، مدیران مدارس و مدیران مناطق بی‌اعتنا به سمفونی عظیم وزارت و ادارات کل، ساز خود را کوک می‌کنند.
باز هم حقیقت این است که اگر حساسیت بی‌حد و اندازه برای انتخاب وزیر و مدیران کل را در انتخاب مدیران مدارس و مناطق بکار می‌بستیم، شاید شاهد برگزاری اردوهای سریالی و نمایشی مشهد مقدس برای دسته‌های مختلف کارکنان در جنوبی‌ترین مناطق شهر تهران و در مجاورت مدارسی که تمام بنایش با تند بادی به لرزه می‌افتد، نباشیم؛ کاش حساسیت خود را نه در تغییرات مدنظر جناب سرپرست در حراست وزارتخانه، بلکه در حراست مناطق که مدام مشغول ایجاد دردسر برای معلمان فعال هستند، بکار می‌بستیم. شاید اگر کمی از حساسیت بیجا برای اموری که چندان ربطی به ما ندارد می‌کاستیم و در امور روزمره خود مجال نقادی داشتیم، اندکی از تعداد مدارس در حال تخریب، مدارس در معرض آتش سوزی، مدارس در معرض فرونشست زمین و ایضا از تعدد مدیران ناکارآمد، مدیران درحال غارت، مدیران در حال تخلف و مدیران در حال تملق کاسته می‌شد؛ که شاید کمتر شاهد برباد رفتن دودمان نویسندگان یادداشت‌های انتقادی باشیم!
با این حال گویا چنان در دام اهمیت ساختگی آمد و رفت وزرای وزارتخانه خیالی گرفتار شده‌ایم که فراموش کرده‌ایم چرا هیچ یک از وزرای پیشین و کنونی هرگز در جهت تفسیر مشخص اصل ۳۰ قانون اساسی کشور برنیامده است! که چرا هیچ یک از این وزیران پاسخگوی کرده و ناکرده خویش نشده‌اند!
فراموش کرده‌ایم که اگر‌ هر یک فقط و فقط به اندازه کلاس درس خودمان به بهبود حال آموزش و پرورش کمک کرده بودیم تا حال قدمی بزرگ در بهبود نظام آموزشی برداشته شده بود!