شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) – مسعودی در مروج الذهب می نویسد:«روزی که ابوالعباس سفاح سرسلسله ی خلفای عباسی شام را فتح کرد، جمعی از مردم شام به نزد او آمده و سوگندها یاد کردند که ما تا به امروز خویشاوندی یا خاندانی برای پیغمبر جز بنی امیه سراغ نداشتیم که وارث آن حضرت باشد…» [311].
و هم او می نویسد که شخصی از یکی از بزرگان اهل شام پرسید: این ابوتراب که امام مسجد بالای منبر او را لعن می کند کیست؟
وی در پاسخ گفت: فکر می کنم یکی از دزدان و راهزنان باشد. [312].
در احوال امیرالمومنین (ع) در جریان جنگ صفین داستان آن مرد شامی را که با هاشم بن عتبه مرقال در هنگام جنگ برخورد کرد، نقل کردیم [313] که هاشم بن عتبه دید آن مرد رجز می خواند و شمشیر می زند و در حال جنگ، امیرالمؤمنین (ع) را نیز لعن کرده و دشنام می دهد…
و چون هاشم بن عتبه از او پرسید که ای مرد این چه کاری است که می کنی و فردای قیامت جواب خدا را در این لعن و دشنامی که به سرور اولیا و سید
ابرار می دهی چه خواهی داد؟
پاسخ داد: به خدا می گویم با مردمی جنگیدم که امیر و فرمانده شان نماز نمی خواند و خودشان هم نماز نمی خواندند…!
و باز مسعودی در مروج الذهب نقل کرده که هنگامی که معاویه می خواست به صفین برود روز چهارشنبه بود، و او در همان روز برای مردم
نماز جمعه خواند و به سوی صفین حرکت کرد… [314].
نگارنده گوید: نمونه های دیگری در تاریخ از معاویه و سیاست او در بی خبر نگاه داشتن مردم از اوضاع و احوال اجتماعی و سوء استفاده از نادانی های آنها نقل شده که صرف نظر از اینکه نمونه های بالا نباید موجب تعجب خواننده شود، بلکه موجب خنده و اشمئزاز نیز می باشد.
همین مسعودی نقل کرده که پس از جنگ صفین مردی از اهل کوفه بر شتر نر خود که در لغت عرب بدان «جمل» گویند سوار بود و وارد دمشق شد.
مردی شامی او را دید و مهار شتر را گرفته، گفت: این ناقه ی [315] من است که در صفین از من گرفته ای! و باید بدهی؟
در نتیجه نزاع میان آن دو بالا گرفت و دعوا را نزد معاویه بردند، و از آن سو پنجاه مرد شامی نزد معاویه رفتند و شهادت دادند که این ناقه از مرد شامی است، نه از مرد کوفی!
معاویه نیز به نفع مرد شامی حکم کرده و دستور داد فورا آن ناقه را تحویل مرد شامی بدهد!
مرد عراقی که با تعجب آن وضع را مشاهده می کرد، پس از حکم معاویه گفت: خدایت اصلاح کند این شتر «جمل» است نه «ناقه»؟!
معاویه گفت: حکمی است گذشته (و باید اجرا شود)!
و بدین ترتیب مرد عراقی مجبور شد و شتر را داد، و
پس از اتمام جلسه معاویه آن مرد عراقی را خواست و دو برابر پول آن شتر را به او داد و آنگاه بدو گفت: برو به علی بگو: من با صد هزار لشکر به جنگ با او برخاسته ام که افراد آن بین «جمل» و «ناقه» فرق نمی گذارند! [316].
آری این سیاست شوم جنایتکاران تاریخ بوده که همیشه برای ادامه ی حکومت ظالمانه و ریاست جبارانه ی خویش بر مردم، آنها را در بی خبری و دور از فرهنگ تمدن و احوال و اوضاع نگاه می داشتند… و این خبر را نیز ابن کثیر در البدایه و النهایه نقل کرده که علی بن ابیطالب (ع) در یکی از نامه های خود که به معاویه نوشته این شعر بود که حضرت نوشته بود:
محمد النبی اخی و صنوی
و حمزه سیدالشهداء عمی
(محمد پیغمبر خدا برادر و پدر زن من است و حمزه ی سیدالشهدا عموی من می باشد…)
معاویه دستور داد آن نامه را پنهان کرده و از بین ببرند که مردم شام نخوانند تا مبادا به سوی علی (ع) متمایل شوند… [317].
باری امام حسن (ع) با چنین دشمنی رو به رو شده بود… با کسی که به وسیله ی تبلیغات و مبالغ گزافی که از بیت المال شام و بدون حساب و کتاب خرج کرده بود عناوینی مانند «خال المومنین» و «کاتب وحی» و «صحابی مخصوص رسول خدا (ص)» و «امین وحی» و «رفیق رسول خدا (ص) در شب» [318] برای خود ساخته بود، و امیرالمؤمنین (ع) و بنی هاشم و فرزندان آن حضرت را مستحق لعن و اهل دوزخ و آتش جهنم قلمداد کرده بود… و با امکانات و قدرتی که در طول چهل سال حکومت (بیست
سال قبل از صلح امام و بیست سال بعد از آن) به دست آورده و در اختیار داشت خدا می داند چه جنایاتی انجام داد و چه ضربه های جبران ناپذیری به اسلام زد که باید برای آن کتابهای جداگانه ای نوشت – و علما و دانشمندان کتابها در
این باره نوشته اند. [319].
و با همین بودجه ها و پولهای کلان و بی حساب توانسته بود شیاطینی مانند مغیره بن شعبه، و عمرو بن عاص و زیاد بن عبید را گرد خود جمع کرده و در کارهای شیطنت آمیز و جنایتبار خود از آنها کمک فکری بگیرد، و با همین پولها توانسته بود ارتش منظم و کارآزموده و مجهزی از شامیان برای انجام شیطنت ها و مقاصد شوم خود تشکیل دهد…
[311] مروج الذهب، ج 2، ص 335.
[312] همان کتاب، ج 3، ص 38.
[313] زندگانی امیرالمؤمنین (ع)، ج 2، ص 125.
[314] مروج الذهب، ج 2، ص 72.
[315] «ناقه» در لغت عرب به شتر ماده گویند.
[316] باقر شریف، حیاه الامام الحسن به نقل از مروج الذهب، ج 2، ص 332.
[317] البدایه و النهایه، ج 8، ص 8.
[318] به حیاه الامام الحسن، ج 2، صص 201 – 202 مراجعه فرمایید.
[319] و ما نیز شمه ای از این جنایات را در نوشته های دیگر مانند جلد اول تاریخ تحلیلی اسلام (ص 20 به بعد) و جلد دوم زندگانی امیر مومنان (ع) در قسمتهای مختلف ذکر کرده ایم.
انتخاب شفقنا از کتاب زندگانی حضرت امام حسن مجتبی ( علیه السلام )،هاشم رسولی محلاتی