شفقنا زندگی- برای کسانی که پیرو دین اسلام نیستند مناسک و آداب دین در عین حال که می تواند عجیب و غریب باشد از جذابیت فراوانی نیز برخوردار است. یکی از رویدادهای دین اسلام، ماه منحصر به فرد رمضان و آداب روزه داری است. در اینجا روایت “اروین رینالدی”، روزنامه نگار استرالیایی را از سفر به مکه و مدینه در این ماه می خوانید.
به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، به نقل از ای بی سی، رینالدی مشاهده ماه رمضان و میلیون ها مسلمان را آنهم درست در پایتخت اولیه اسلام یعنی مدینه یک رویا توصیف می کند و می گوید:
وقتی سال گذشته از استرالیا به اینجا آمدم خودم را در میان میلیون ها نفر احساس کردم که همگی لباس های سراسر سفید پوشیده بودند و پای پیاده در مسجد بزرگ، مشهور و سفید رنگ نبی در عربستان راه می رفتند.
بیش از 1400 سال پیش این مسجد تنها خانه ای کوچک و ساخته شده از گل و برگ های درخت خرما بود و صاحبش کسی بود به نام محمد(ص). اما مدینه اکنون دارای فرودگاه بین المللی پر ازدحام، هتل هایی که توسط شرکت های بین المللی بنام اداره می شوند و نیز فروشگاه های بسیار مدرن است.
قطعاً غافلگیر کننده است که فروشگاه های «فست فشن» را در میانه یک فروشگاه در کنار مسجد ببینید- لازم به گفتن نیست که فروشگاه های زنجیره ای بین المللی درست چند متر آن سو تر از آرامگاه اهل بیت پیامبر قرار دارد.
یک کاخ سفید مرمرین در دل بیابان
خانه قدیمی حضرت محمد(ص) در مدینه که بعدها به آرامگاه ایشان و بعدتر به مرکز انبوه نمازگزاران بدل شد به عنوان مسجد النبی شناخته می شود. وجه مشخصه آن یک گنبد عظیم سبز رنگ است که با چندین مناره بلند با نورهای روشن احاطه شده است و می تواند تمامی شهر مدینه را در شب روشن سازد. این مسجد واقعاً مانند قلعه ای سفید و مرمرین در میانه بیابان است.
وارد شدن به این مسجد تجربه عاطفی فوق العاده ای بود و همچنین ارتباط گرفتن با تاریخ اولیه اسلام. چیزی که من تنها در کتاب ها از جمله قرآن در موردش خوانده بودم.
این مسجد پیش از ورود من- یک ساعت پیش از غروب خورشید در ماه ژوئن 2017 مملو از هزاران نفر بود. دیگر زمان باز کردن افطار پس از 16 ساعت روزه داری فرا رسیده بود درحالی که مردم کنار یکدیگر و رو در روی هم نشسته بودند.
افراد داوطلبی را می دیدم که سفره های پلاستیکی پهن می کردند و حسابی مشغول توزیع خرما بودند- خرماهای تازه ای که هنوز نرسیده بودند- همراه با یک دوغ سرد، نان و لیوان های آب برای کسانی که از سفر روزه داری امده بودند.
من بین یک پیرمرد که ظاهراً مشغول خواندن قرآن بود و یک مرد جوان که بعد فهمیدم فلسطینی بود اما مجبور شده بود گذرنامه اسرائیلی بگیرد نشستم. او برای سفرش مجبور بود به اردن برود تا به عربستان برسد چرا که اسرائیل و عربستان سعودی با یکدیگر روابط دیپلماتیک ندارند.
در آنجا افراد محلی بسیار مهربانی بودند که می شد آنها را با لهجه عربی و لباس هایی که به تن داشتند شناخت. آنها کارشان این بود که مطمئن شوند تمام میلیون ها انسانی که به مسجدالنبی آمده بودند غذا دریافت کرده اند. نکته مهم این است که صرف نظر از دگرگونی پیش آمده در شهر، مدینه همچنان برای بازدیدکنندگانش آسایش خاطر به همراه می آورد.
شاید به دلیل اهمیت تاریخی این شهر باشد که به پیامبر و مسلمانان اولیه نیز پس از آنکه از جانب دولت وقت در مکه با آزار و شکنجه مواجه شدند پناه داد و دقیقاً همین احساس داشتن یک پناهگاه و جایگاه مقدس در جهان است که ما اغلب آن را به غلط درک می کنیم.
مکه و کعبه یا همان جعبه سیاه
ده روز پیش از پایان ماه رمضان سال گذشته گروه ما سفر خود را به سمت مکه شروع کرد جایی که با کاروان چهار ساعت از مدینه فاصله داشت و جایی که کعبه مشهور- یعنی همان جعبه سیاسی که میلیون ها مسلمان را هر روز به هنگام عبادت به خود می بیند- قرار دارد.
مسجد بزرگ مکه با نام مسجدالحرام یا حرم مقدس شناخته می شود. تمام شهر قدیمی مکه را پوشش می دهد و در مقایسه با مدینه بسیار مدرن تر است.
یک برج ساعت عظیم الجثه بر مسجد الحرام که کعبه را در خود دارد سایه می اندازد. این برج یکی از بلندترین ساختمان های جهان و محل استقرار هتل های پنج ستاره و فروشگاه های سه طبقه و بیشتر است.
یکی از دوستانم را به یاد می آورم که از من پرسید آن چیز جعبه ای سیاه رنگ چه بود و آیا مسلمانان واقعاً پرستشش می کردند؟
مسلمانان بر این باور هستند که کعبه اولین حرم توحیدی است که توسط ابراهیم ساخته شده، آنهم پیش از آنکه قبایل عرب خدایان خود را بسازند و بت های آنها را پیرامون این حرم قرار دهند. در واقع کعبه نماد اتحاد است: فرقی نمی کند شما چه کسی هستید، از چه جایگاهی، چه نژادی، هر کسی باید رو به یک جهت حرکت کند.
زیارت، آزمون صبر است
اما 10 روز پایانی ماه رمضان نیز شلوغ ترین زمان سال در مسجد الحرام است تا جایی که هر شبی که به مسجد می رفتم نمی توانستم از آن همه ازدحام جمعیت فرار کنم.
لحظه ای که به این مسجد وارد شدم متوجه شدم اولین آزمون این است که نقطه ای برای خودم برای عبادت کردن پیدا کنم. اما در استرالیا ما می توانیم همیشه روزه خود را در یک مکان باز کنیم و پس یک مسجد پیدا کنیم. اما در جای شلوغی مانند مکه زمانی که داخل مسجد باشد هیچ شانسی ندارید که آنجا را ترک کنید و دوباره برگردید.
این آزمون دیگری در صبور بودن برای من به حساب می آمد: اینکه تلاش کنم تا از بحث و مقابل در داخل مسجد خودداری کنم و دیگران را در صورت برخورد کردن با خودم ببخشم.
اما هنگامی که پس از تقریباً 16 ساعت روزه داری در دمای 50 درجه سانتی گراد، زمان نماز مغرب فرا رسید مردم روزه خود را با کمی آب باز کردند احساس بسیار برجسته ای بود که پیش از این در زندگی ام تجربه نکرده بودم.
نکته جالب اینجا بود که در کمتر از پنج دقیقه شاهد بودم که همه سر پا ایستادند و به آرامی صف بستند، وقت نماز بود.
در مکه هیچ پایانی برای جشن رمضان وجود ندارد
عید فطر سرانجام از راه رسید، عیدی که به طور خاص جشن پایان یک ماه روزه داری مقدس است. جالب اینجاست که چنین جشنی در مکه وجود ندارد. هیچ لباس جدیدی وجود ندارد یا غذای خاصی سرو نمی شود. در حقیقت، هرکس باید هرچه زودتر و پیش از آنکه نماز عید شروع شود در مسجد حاضر باشد. این نماز معمولاً پس از طلوع آفتاب شروع می شود اما مردم ساعت ها پیش از آن دسته دسته به مسجد وارد می شوند.
در این زمان بعضی از کودکان می آیند و شکلات و آب نبات میان مردم پخش می کنند و طولی نمی کشد که با ترک گفتن مسجد طوری به نظر می رسد که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است.
این اتفاق برای من عجیب اما زیبا بود و تجربه کردن رمضان در سرزمین مقدس به من آموخت که روزه داری چیزی صرفاً در مورد خویشتن داری و محدود کردن نیازهای اساسی ما نیست. من یادگرفتم که چطور ماه رمضان به حق، تمرین صبوری است و آمادگی برای دشواری ها و چالش هایی که همگی ما در زندگی با آن ها روبرو می شویم. همچنین نکته مهم تر در مورد به اشتراک گذاشتن همه چیز با دیگران است حتی هنگامی که در سختی هستیم و مهمتر از همه اینکه برای هر آنچه داریم سپاسگزار باشیم.
منبع: ABC
مترجم: تمنا منصوری
انتهای پیام
