شفقنا- استاد سیدضیاء مرتضوی در یادداشتی نوشت: «يکي از آقايان که در دوران طولاني جنگ تحميلي توفيق همراهي با دهها هزار جوان پاکدل و پاکباخته را براي درک فيض شهادت نيافت، دعا کرده است که «يک شهادت خيلي خوب و آني» نصيب او شود و افزوده است: «دلم نميخواهد در رختخواب و استخر بميرم!»
البته اينکه اين خواسته برآورده ميشود يا نه، کسي خبر ندارد و در آينده معلوم خواهد شد ولي جهت تسکين خاطر کساني که احتمالا چنين آرزويي دارند، ازجمله اين فرد، دو نکته را خاطرنشان ميسازد.
يکم. به نقل جناب کليني در روايتي کاملا معتبر از امام صادق(ع) خطاب به ابوبصير آمده است مرده شما که با اعتقاد راسخ شيعي بميرد «شهيد» است. وي پرسيد: هرچند در بستر خود بميرد؟ امام(ع) فرمود: «آري به خدا سوگند، گرچه در بستر خود بميرد، او زنده و پيش خداي خود روزي داده ميشود». با اين حساب، چه باک که کسي با ايمان واقعي و پايبندي کامل به وظايف ديني خود، در بستر يا حتي در استخر بميرد! نگراني را بايد جاي ديگر جست که شخص، پيش از مردن و با داشتن اين همه فرصت و قدرت و نفوذ، چه کاري براي آخرت خود کرده و کدام بار را از دوش خلق خداو برداشته و به ويژه از رنج روزافزون مردمان همکيش و هموطن خود کاسته است؟
آنچه از اميرالمؤمنين(ع) نيز در نهجالبلاغه سراغ داريم اين است که فرمود: به آن کسي که جان پسر ابيطالب به دست اوست سوگند که هزار ضربه شمشير بر من آسانتر است از مردن در بستر در غير طاعت خداوند (و انجام وظيفه).
دوم. آنچه مطلوب است شهادت در راه خدا است اما تعيين اينکه شهادت کجا نصيب شود، خشکي باشد يا دريا؟ آني باشد يا تدريجي؟ چه بسا خلاف أدب سخن گفتن در محضر خدا و ناسازگار با مقام تسليم در برابر اوست. لذا بهتر است دعاي خود را اين گونه تکميل کنيد:
خدايا! به من لياقت و توفيق شهادت را عطا کن حتي اگر «شهادت در استخر» باشد! و السلام.
قم – سيد ضياء مرتضوي
