آیت پیمان: چرا اندوه را دوچندان می‌کنید؟!

شفقنا- آیت پیمان، دبیر شورای دین‌پژوهان در مطلبی نوشت:

«بسم الله الرحمن الرحیم

آه از این غربت که در میان خانه خویش هم، زائران حسین علیه‌السلام را تنها می‌گذارند و بر سینه‌های خسته و قدم‌های تاول خورده، طعنه می‌زنند. ای برادران دینی، ای هم‌کیشان ما که با حقد و بغض و کینه بر اربعین می‌نگرید! شما پیاده‌روی عاشقان را نه از سر ایمان و شوق می‌بینید، بلکه از دریچه حسابگری‌های سرد و بی‌روح دنیا می‌سنجید.

قلم به طعنه می‌برید که این شور، اسراف است؛ که این خدمت، از جیب مردم ایران است؛ و چشم بر آن می‌بندید که حقیقتاً بار اصلی این سفره را مردم باصفای عراق بر دوش می‌کشند، با نان خشک‌شان، با ظرف ساده‌ای از برنج، با خانه‌های کوچکشان که بر زائر می‌گشایند. چه ستم است بر ملتی که هزاران موکب از جان و دل برپا کرده‌اند، تا خادمی حسین را توشه آخرت کنند و شما این حقیقت را نادیده می‌گیرید و همه را به حسابی دروغین و کینه‌آلود حواله می‌دهید.

آری، اربعین خرج دارد؛ اما خرجِ دل است نه خرجِ زر. آنچه در کربلا بر زمین می‌ریزد، اسراف نیست؛ ایثار است. آنچه در بین‌الحرمین تقسیم می‌شود، بذلِ جان است نه بازی با مال.

مردمانی که خود گرسنگی می‌کشند، ولی زائر حسین را سیراب می‌کنند، شاهدند که اربعین نه بر دوش یک ملت، که بر دوش همه عشاق است. و ای دریغ! که شما با قلم خویش، خادمان را شرمنده می‌کنید، در حالی‌که آنان شرمنده‌اند از اینکه نتوانستند بیش از این برای زائر قدم بردارند. اشک در چشم موکبداران عراقی و خادمان ایرانی، از کوتاهی خدمت است، نه از زیادی آن.

برادران! چرا اندوه ما را دوچندان می‌کنید؟ چرا غم فرقت و داغ زیارت را با زهر زبان خود می‌افزایید؟ پیاده‌روی اربعین تنها سفر نیست، میثاق است؛ تنها اجتماع نیست، پیمان است؛ و تنها خرج نیست، سرمایه‌ای برای بیداری امت است.

ای کاش پیش از نوشتن بر ضد این موج نورانی، قطره‌ای از اشک زائر را بر خاک کربلا می‌دیدید، یا اندکی از طعم نان خشک موکب‌داران را می‌چشیدید؛ شاید قلمتان به عدالت می‌نوشت، نه به جفا. ۲۲ صفرالاحزان ۱۴۴۷ کربلا ی معلی.»