شفقنا- دانشیار حقوق بین‌الملل دانشگاه مفید گفت: اتفاقی که در افغانستان افتاد اتفاق قابل توجه و از یک سو این اتفاق مبارکی است؛ چون می‌تواند نقطه عطفی در پایان دادن به دخالت‌های نظامی و خروج بیگانگان از سرزمین‌های اسلامی شود.
به گزارش شفقنا، حجت‌الاسلام والمسلمین سید مصطفی میرمحمدی دانشیار حقوق بین‌الملل دانشگاه مفید در همایش بین المللی«حقوق بین الملل و مخاصمات مسلحانه در منطقه»، بیان کرد: متاسفانه دولت‌ها و افراد در مورد این اصل و مبنا که «نباید در حقوق یک‌دیگر دخالت کرد» توجهی نمی‌کنند.
او با اشاره به این که مداخله بر اساس دعوت در حقوق بین‌الملل چندان محکم نیست و موافقان و مخالفان جدی دارد، افزود: کسانی که مخالفان جدی این نوع مداخله هستند، بر رضایت تاکید دارند و اذعان دارند که رضایت معیوب است، درواقع اگر دولت میزبان درخواست می‌کند که به نفع دو، بلکه همان توسل به زور است اگر چنانچه هدف شورش داخلی و سرکوب داخلی باشد مشکلات جدی به وجود می‌آید زیرا در نزاع داخلی رضایت به صورت قانونی انجام نمی‌گیرد و قانونی نیست.
دانشیار دانشگاه مفید بیان کرد: زمانی که توسل به زور شکل می‌گیرد و دولت تشکیل می‌شود و از آن دولت، محترمانه درخواست می‌شود که ما باید در این سرزمین بمانیم، در این موارد نشان داده شده که مداخله‌گر از ابتدا منافع خود را در نظر گرفته است و بر اساس مشکلاتی که در آن سرزمین وجود دارد، این درخواست را نداده است بنابراین همیشه منافع مداخله‌گران در اولویت بوده است نه مشکلات آن منطقه.
او افزود: در منطقه اسلامی شاهد حضور نظامیان بیگانه هستیم و پس از شهادت سردار سلیمانی سوال مهمی مطرح شد و آن اینکه آیا می‌توان از بیگانگان کمک گرفت یا خیر؟، عده‌ای معتقد هستند که اگر ضرورت ایجاد کند، حاکم اسلامی می‌تواند از بیگانگان درخواست کمک کند اما در نقطه مقابل عده‌ای معتقد بودند که استعانت از بیگانگان مشروط است به این شرط که اولا ضرورت ایجاب کند، دوما دولت دعوت‌کننده از حاکمیت موثر برخوردار باشد که بتواند دولت دعوت شده را از سرزمین بیرون کند، سوما آن دولت مداخله‌گر چنانچه پایگاه‌های دائمی و موقت ایجاد کرد، توسط حاکمیت آن سرزمین تعطیل شود.
میرمحمدی تصریح کرد: با توجه به ساختار نظام بین‌الملل پس از جنگ جهانی دوم، این ساختار اجازه نمی‌دهد که حتی اگر کشورهای اسلامی اراده کنند پایگاه‌های نظامی دولت‌های غربی را تعطیل کنند.
او بیان کرد: اتفاقی که در افغانستان افتاد اتفاق قابل توجهی است، از یک سو این اتفاق مبارک است؛ در واقع، می‌تواند نقطه عطفی در پایان دادن به دخالت‌های نظامی و خروج بیگانگان از سرزمین‌های اسلامی شود اما تردیدهای جدی وجود دارد و آن اینکه آیا این توافق در دوحه شبیه به توافق‌های پیشین است؟ بنابراین وضعیت افغانستان امروز دوگانه است، زیرا از یک طرف شروعی برای پایان دادن به استعانت از بیگانگان است و از طرف دیگر آینده نامعلوم است و باید منتظر بود تا در آینده عملکرد این گروه را مشاهده کرد.
