شفقنا- السفیر نوشت: پس از شلیک گلوله به سمت تظاهرات کنندکان نوبت به کشیدن دیوار رسید. آخرین ابتکارات دولت لبنان کشیدن یک دیوار بلند بین خودش و مردم بود. اما همین دلیل ماندگاری و علتی کافی برای آن خواهد بود که توده های مردم در میادین اصلی شهر گرد آیند. یعنی در وسط پایتخت. جایی که از زمان امضای توافقنامه طایف تاکنون دیوارهای روحی، لبنانی ها را براساس طبقات اجتماعی شان از همدیگر جدا کرده است.
این امر همچنین گویای آن است که دولت ترسید. یا حداقل اینکه نگران از دست دادن قدرتش است. همچنین بیانگر آن است که دولت از استفاده از زور علیه مردم پروایی ندارد. بخصوص که دولت کنونی تقریبا قطب بندی های طایفه ای را پذیرفته است و براین گمان بود هرکس می خواهد به خیابان بریزد اول باید از رهبر گروه خودش اجازه بگیرد.
مقامات نظام حاکم بر لبنان با وقوع هر حرکتی هوشمندی بیشتری از خود نشان می دهند که قابل پیش بینی نبود. از این رو درس اولی را که اعتصا ب کنندگان فرا گرفتند این بود که نباید هوشمندی دولت را دست کم بگیرند و از احتمال رفتنش دچار خلسه شوند. نبردی طولانی در پیش است و هیچ نظامی هرگز عادت ندارد تسلیم مردم شود. بنابراین باید روش های پاسخگویی را تغییر داد. ابتدا سعی می کردند بگویند تعداد کمی شرکت کرده اند. می گفتند کمی فریاد می زنند و بعد به خانه های شان برمی گردند. اما آنچه اتفاق افتاد برعکس این بود. روز دوم هر که را در خانه بود به تظاهرات کنندگان پیوست. حتی تعدادشان فراتر از هزاران نفر رفت. وقتی دولت وارد مرحله لکه دار کردن چهره این حرکت شد، رهبران هر گروهی از این و آن پشتیبانی کرد. اما وقتی این طرح هم شکست خورد دولت به سرکوب متوسل شد. سرکوبی استثنایی که تنها منجر به شعله ورترشدن اعتراضات شد و آن را به شکلی بی سابقه در آورد که تاکنون لبنان کمتر به چشم خود دیده بود.
وقتی مهار اعتراضات بهترین راه تشخیص داده شد، نخست وزیر تمام سلام، کنفرانس مطبوعاتی خود را برگزار و حتی اشاره کرده که خود او هم جزو تظاهرات کنندگان بوده است. بعد موعدی برای حل و فصل قرارداد زباله ها مطرح شد و گفتند این تصمیم تحت فشار افکار عمومی جامعه بوده است. اما این حیله ها نیز به کار نیامد. تظاهرات کنندگان همچنان در میدان ایستادند. گفته می شد تعدادشان در آخر به ده و بیست هزار رسیده است. همه یک صدا خواستار استعفای دولت شدند. اینجا بود که دولت از همه سلاح های خود استفاده کرد. تظاهرات کنندگان را اخلال گران امنیت خواند، احساسات طایفه گرایی را تحریک کرد و این گونه حرکت ها را سیاسی خواند تا بتواند در سطح بیشتری سرکوب کند. میشل عون را متهم به آن کرد که در پشت این قضایاست. این درحالی بود که برای تظاهرات کنندگان میشل عون یا نبیه بری، تمام سلام، سعد حریری، جنبلاط و دیگران فرقی نمی کرد. بعد گفتند می خواهند نظام را سرنگون کنند و به این وسیله گروه هایی از اهل سنت را بر آن داشتند تا به خیابان ها ریخته و محلاتی را قرق کنند. هیچ راهی جز تکرار سرکوب نبود. داشت اوضاع از دست خارج می شد. تا نیمه های شب میدان شاهد جنگ و گریز معترضان و نیروهای امنیتی بود.
اتفاق غافلگیرکننده اما بازگشت تظاهرات کنندگان به میدان در روز بعد بود. کسانی که فکر می کردند با رنگ کردن مردم می شود آنها را از گرفتن حقوق شان دور کرد به این یقین رسیدند که مردم دیگر خوب می دانند چه کسانی عامل این کار بوده و سردر کار رنگ کردن خلایق دارد. برای همین انگیزه های شان بیشتر شد و امیدشان قوی تر به اینکه امکان تغییر وجود دارد. اما این راه مسوولیت های سنگین خودش را دارد و رهبرانی می خواهد که اهدافی روشن داشته باشند و بتوانند با بالابردن سقف مطالبات تغییرات لازم را به وجود آورند. موضع کنونی معترضان روشن است : دولت فاسد است و باید تغییر کند. اما همین امر نیاز به دقت کافی است. باید از همه اشتباهات گذشته درس گرفت. نخستین مرحله البته بحث زباله هاست. رسوایی بزرگی که تمام آسیب های نظام را در خود آشکار ساخت. نشان دادکه چطور همه چیز سهمیه بندی شده است و یک شرکت «ساکلین» در واقع پنج شرکت «ساکلین» است که هرکدام قیمتی خاص برای حمل زباله ها داشته و گروهی جداگانه بر آن حکم فرمایی می کرده است.
ازاین رو باید گفت کمپین «طلعت ریحتکم» (گندتان در آمد) کار خودش را تا اینجا کرده است. این کمپین نشان داد که همه این قراردادها باطل است و باید به تصویب شهرداری ها برسد. شهرداری ها ابزار اجرایی دولت و احزاب است. هرکس دراین باره سکوت کند در غارت اموال مردم شریک شده است زیرا تاکنون دولت بدون اجازه شهرداری ها و حتی بدون موافقت آنها به این شرکت ها پول می داده است. هرکس این معادله را نمی خواهد باید خود را جزوی از این حرکت اعتراضی دانسته و با ادامه اعتراض ها از حق و اموالش دفاع کند.
درست است که زمان برگزاری دور بعدی تظاهرات وابسته به کمپین «بوی گندتان در آمد» به شنبه آینده موکول شده است اما این در واقع بهمنی است که تازه راه افتاده است و به این زودی ها نیز متوقف نخواهد شد. شنبه تنها می تواند یک ایستگاه بعدی باشد. ایستگاهی در مسیری که همچنان ادامه دارد. زیرا مردم دیگر دیوار های سکوت را شکسته اند. دولت می خواهد نشست هایی را برگزار کند. نتیجه این نشست ها اگر تداوم این فساد ها باشد و اصرار بر مقابله با مردمی که به خیابان ها ریختند، آتش بیشتر شعله می گیرد.
منبع: السفیر
ترجمه: شفقنا
انتهای پیام