شفقنا – قرآن کریم می فرماید: هرکسى در گرو چیزى است که کسب کرده است. مگر اصحاب یمین، که در باغهاى بهشتى از مجرمان می پرسند: چه چیز شما را روانه دوزخ کرد.
به گزارش شفقنا به نقل از شبستان؛ قرآن کریم می فرماید: کُلُّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ رَهِینَةٌ إِلَّا أَصْحَابَ الْیَمِینِ فِى جَنَّاتٍ یَتَسَآءَلُونَ عَنِ الْمُجْرِمِینَ مَا سَلَکَکُمْ فِى سَقَرَ قَالُواْ لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ وَلَمْ نَکُ نُطْعِمُ الْمِسْکِینَ وَکُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَآئِضِینَ وَ کُنَّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدِّینِ حَتَّى أَتَانَا الْیَقِینُ
یعنی آنکه هرکسى در گرو چیزى است که کسب کرده است. مگر اصحاب یمین، که در باغهاى بهشتى از مجرمان مىپرسند: چه چیز شما را روانه دوزخ کرد. گویند: ما از نمازگزاران نبودیم. و افراد مسکین را اطعام نمی کردیم و با اهل باطل در سخنان باطل فرو مىرفتیم. و پیوسته روز جزا را تکذیب می کردیم تا آن که مرگ به سراغ ما آمد.
مراد از اصحاب یمین همان گروهى هستند که در آیه ۲۷ سوره واقعه از آنان یاد شده است: «و اصحاب الیمین ما اصحاب الیمین فى سدر مخضود…» کسانى که نامه عمل آنان را در قیامت به دست راستشان مىدهند.
در قیامت، گفتگوهاى تلخ و شیرین، سلام یا نفرین، سؤال و توبیخ، انداختن گناه و جرم به گردن دیگران و لعنت به یکدیگر بسیار است و گفتگوى مؤمنان با مؤمنان، مجرمان با مجرمان، مجرمان با مؤمنان، و مؤمنان با مجرمان و نیز فرشتگان با مؤمنان و مجرمان در قرآن آمده است.
مراد از اطعام مسکین، یا زکات واجب است که ترک آن مستوجب دوزخ است و یا آن است که حتّى اگر زکات پرداخت شد ولى در جامعه گرسنهاى وجود داشت، سیر کردن او واجب است و بی تفاوتى نسبت به او، سبب دوزخى شدن می گردد.
شاید مراد از اطعام مسکین، تمام نیازهاى او باشد نظیر پوشاک، مسکن، نه فقط خوراک و غذا.
هم تکذیب قیامت، مقدمه گناه است: «ارأیت الذى یکذّب بالدین فذلک الذّى یدعّ الیتیم» و هم گناه، انسان را به سوى کفر و تکذیب مىکشاند: «ثمّ کان عاقبة الّذین اساؤا السواى اَن کذّبوا». بنابراین آیه «و کنّا نکذّب بیوم الدین» هم مىتواند علت کارهاى مجرمین در آیات قبل باشد و هم مىتواند معلول گناهان آنان باشد.
مراد از «یقین» در این آیه، مرگ است، یا به خاطر آن که یقین ترین امر در نزد همه است و احدى در آن شک ندارد و یا به خاطر آن که در لحظه مرگ تمام حقایق براى انسان کشف مىی شود و همه به درجه یقین و باور مىی رسند. «حتى اتانا الیقین»
نمازى که گاه و بیگاه خوانده شود، انسان را در زمره نمازگزاران قرار نمى دهد. «لم نک من المصلّین» یعنى نماز ما استمرار نداشت. در سوره ماعون نیز آمده است: «فویل للمصلّین الّذینهم عن صلاتهم ساهون» و این چنین نمازى انسان را مشمول شفاعت شافعان قرار نمی دهد. «لم نک من المصلّین… فما تنفعهم شفاعة الشافعین» و این همان حدیث معروف امام صادق (ع) است که در آستانه شهادت فرمودند که بستگانم را حاضر کنید و خطاب به آنان فرمودند: «لا ینال شفاعتنا من استخف بالصّلاة»
مردم یا فائزند یا خائض؛ یعنى یا به فوز و فلاح و رستگارى مىی رسند که فائز هستند و یا در یاوه و باطل خوض مى کنند و فرو مىی روند که خائض هستند.قرطبى از مفسرین معروف اهل سنّت از امام باقر علیه السلام نقل کرده که فرمود: ما و شیعیان ما اصحاب یمین هستیم و هرکس کینه و بغض ما اهل بیت را داشته باشد، در گرو است. «نحن و شیعتنا اصحاب الیمین و کلّ من ابغضنا اهل البیت فهم المرتهنون»
