شفقنا- بهترین درس از مکتب نیایش رمضان این است که همانند خداوند که «ستّارالعیوب» است و زشتی های ما را می پوشاند، عیوب و بدی های دیگران را نادیده گرفته و خوبی های آنها را به خاطر بسپاریم و بیان کنیم.
به گزارش خبرنگار شفقنا در قم، آیت الله عندلیب همدانی در نشست علمی موسسه پژوهشی فرهنگی فهیم که به مناسبت ماه مبارک رمضان برگزار شد، اظهار داشت: در برخی ادعیه ماه مبارک رمضان بویژه دعای شریف ابوحمزه ثمالی، تاکید فراوانی بر ستّاریت پروردگار متعال شده است.
او با اشاره به اینکه «ستّار» یکی از اسمای حسنای الهی است، گفت: همه ما معتقدیم که ذات خداوند متعال قابل شناخت و توصیف نیست؛ و از طریق اسماء الحسنی او را می شناسیم و به او معرفت پیدا می کنیم.
استاد حوزه علمیه قم با بیان اینکه، رحیمٌ، رحمانٌ، قادرٌ، ستّارٌ و…. درحقیقت نشانه هایی از نشانه های ذات مقدس پروردگار است، تصریح کرد: این لفظ ما فقط یک علامت است، که اگر به آن ویژگی معرفت پیدا کردیم خدا را به این ویژگی می توانیم بشناسیم. بنابراین «ستّار» بودن نشانه ای برای شناخت ما نسبت به پروردگار است والا اسم آن واقعی و نشانه آن، نشانه حقیقی الهی است.
او ادامه داد: «ستار العیوب» بودن الهی ریشه در رحمت الهیه دارد و از جلوه های رحمت الهیه است؛ که هم شامل رحمت عام و گسترده و هم رحمت رحیمیه می شود. ستّارالعیوب بودن پروردگار، ریشه در رحمان و رحیم بودن و مهربان بودن او دارد چنانکه غفوربودن او ریشه در این رحمت دارد لذا در قران کریم، پیش از رحیمٌ تعبیر به غفورٌ می شود.
آیت الله عندلیب همدانی در مورد معنای «ستّارالعیوب» اظهار کرد: ما باید ستّاریت الهی را با این ویژگی «عالم الغیب والشهاده» بودن و «یعلم خائنة الاعین وما تخفی الصدور» بودن او درنظر بگیریم. این پروردگار و ربّ، دارای رحمت است. ما گاهی از کسی، گناهی آشکار می بینیم و پخش می کنیم اما خداوند سرّ و آشکار ما را دقیق می داند اما درعین حال، ستّار العیوب است. ثانیا خداوند متعال جمیل است و این ستّاریت او هم به معنای پوشاندن زشتی هاست.
او به فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی اشاره کرد و گفت: در بخشی از این دعا می خوانیم: «جمیل ما تنشر ام قبیح ماتستُر»؛ جمیل بودن الهی به این است که پرده زیبایی، زشتی مرا بپوشاند و آبروی من ریخته نشود مگراینکه خودم هتّاکی کنم.
استاد حوزه علمیه قم بیان داشت: اگر خداوند را ستّارالعیوب می نامیم یعنی «غافرالخطیئات» است، «خیرالغافرین» و «غفّارالذنوب» است. این گناهان را پاک می کند تا در صفحه وجودی من گناهی نماند تا مبادا در دنیا و آخرت، آشکار شود. خداوند ستارالعیوب است چون «توّاب» و «اطهرالطاهرین» است. «ستّار» بودن یعنی همه زشتی ها را می پوشاند و اگر من پرده دری کنم، تا آنجا که مصلحت او اقتضا می کند، این زشتی ها و گناه را نادیده می گیرد.
او به برخی جملات ادعیه ماه مبارک رمضان از جمله دعای افتتاح و ابوحمزه ثمالی اشاره کرد و افزود: در این ادعیه از خداوند می خواهیم که همانطور که او ستّارالعیوب است و گناهان ما را می پوشاند، ما هم زشتی ها و عیوب دیگران را بپوشانیم و خوبی های دیگران را فراموش نکرده و بیان کنیم. این درس اخلاقی از مکتب نیایش رمضان است.
