شفقنا-در یکی از گزارشهای سوگواری اهل بیت پیامبر اکرم(ص) در غم از دست دادن ایشان، چنین نقل شده که حضرت زهرا(س) مشتی از خاک قبر پدر را در دست گرفته و آنرا بر چشمان مبارک خود گذاشت و این ابیات را خواند:
مَا ذَا عَلَى مَنْ شَمَّ تُرْبَهَ أَحْمَدَ
أَنْ لَا یَشَمَّ مَدَى الزَّمَانِ غَوَالِیَا
صُبَّــــــتْ عَلَیَّ مَصَائِــبُ لَوْ أَنَّهَا
صُبَّـتْ عَلَـى الْأَیَّـامِ صِـرْنَ لَیَالِیَا[۱]
کسی که خاک احمد را میبوید دیگر چه ضرری برای او دارد که در تمام عمرش هیچ عطر خوشبوی دیگری را نبوید؟![۲]
مصیبتهایی بر من وارد شد که اگر این مصیبتها بر روزها وارد میشد، آن روزها تبدیل به شب میشدند.
در برخی از نقلها بهجای عبارت «ما ذا عَلَى» در بیت اول، عبارت «حَقِیقٌ عَلَى»[۳] آمده که معنایش چنین میشود: «سزاوار است…».
[۱]. شهید ثانی، زین الدین بن علی، مسکن الفؤاد عند فقد الأحبّه و الأولاد، ص ۱۱۲، قم، بصیرتی، بیتا.
[۲]. «غالیه» به معنای مادهای خوش بو است که از ترکیب مشک و عنبر و عود و روغن به دست میآید (ابن اثیر جزری، مبارک بن محمد، النهایه فی غریب الحدیث و الأثر، ج ۳، ص ۳۸۳، قم، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، چاپ اول، ۱۳۶۷ش).
[۳]. فتال نیشابوری، محمد بن احمد، روضه الواعظین و بصیره المتعظین، ج۱، ص ۷۵، انتشارات رضی، قم، چاپ اول، ۱۳۷۵ش.
انتخاب شفقنا از پاسخ ها سایت اسلام کوئست